Het moment waarbij ik (huiverig) moet toegeven dat ik adviseur ben… Dat is het moment in de voorstelronde waar mijn hart ietsje sneller gaat kloppen, er een forse knoop in mijn maag ontstaat, mijn hoofd op hol slaat… hoe ga ik het die keer goedpraten? Ik schuur mijn stembanden nog even, en bij de eerste woorden die mijn mond verlaten hoor ik de spanning terug in mijn eigen stem. Tijdens mijn bekentenis schiet er elke keer weer een gedachte door mijn hoofd: “als ze maar niet denken dat ik bij hen hoor”.
Ondertussen flitsen er vast beelden door de hoofden van mijn tafelgenoten: beelden van een adviseur in de traditionele zin van het woord. Een gladde adviseur die aankomt in zijn veel te gladde Audi. Die zich tegennatuurlijk snel vermenigvuldigt door cross-selling en down-selling. Dure rekeningen, waarbij de sluimerende maar stilgezwegen vraag blijft “welke waarde hebben zij nou toegevoegd”?
En tóch… geloof ik in de rol van adviseurs.
Zeker op het vlak van duurzaamheid ben ik stellig overtuigd van het belang van een breekijzer tussen hoe wij (als samenleving) het altijd gedaan hebben en hoe we het willen doen. Mensen binnen grotere organisaties accepteren vaak de status quo en daarmee de weg van de gevestigde orde. Maar, naar Einstein, “als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg”. Willen we verandering, duurzaamheid, verbetering, vernieuwing, transitie, dan zijn adviseurs vaak nodig om de status quo letterlijk “open te breken”.
En tóch… blijft die knoop in mijn maag.
Want confirmeren aan de gevestigde orde van adviseurs wil ik allerminst. Zichtbaar doe ik dat door steevast op mijn Amsterdamse barrel of OV-fiets aan te komen bij mijn opdrachtgevers. Maar belangrijker is de intentie waarmee Copper8 haar werk doet.
Wij streven naar impact, en willen het liefst daar ook op afgerekend worden. Wij geloven dat we misbaar zijn, en hebben zodoende de filosofie “voordoen, nadoen, zelf doen” omarmd waarbij wij onze kennis actief overdragen aan onze opdrachtgevers. Wij werken vanuit een aanstekelijke passie voor het bereiken van een duurzame wereld waarin vertrouwen en niet angst centraal staat…
En tóch… hangt aan mij het label ‘adviseur’.
Ik ben vies van het woord advies. Het komt reactief, en zelfs soms passief over. Ik wil daar niet bij horen. Ik zet me er zelfs een beetje tegen af. Als een puberkind die niet meer bij zijn ouders wil horen, maar toch af en toe de warme omhelzing van zijn moeder opzoekt.
Ik ben vies van advies. Net als elke puber ben ik op zoek naar onze eigen identiteit. Moeten we dan een impactbureau heten in plaats van een adviesbureau? Ik doe een oproep voor een betere naam, die écht verwoord wat wij doen!