Ik gaf mijn zoon een Atlas voor zijn derde verjaardag. Hij zette zijn vinger op Noord-Korea en vertelde mij dat hij daar heen wilde rijden, waarop ik hem uitlegde dat dat wel eens ingewikkeld kon worden “omdat een rare man daar de baas is.” Alsof hij mij wilde uitdagen wees hij daarna achtereenvolgens China en Rusland aan (die lagen immers op de route), waarop mijn antwoord steevast hetzelfde was.
“Maar mama, waar is dan een leuk iemand de baas?”
Ik vond dat nogal een ingewikkelde vraag… Want jeetje, de wereld staat de afgelopen jaren onder hoogspanning van testosteron. Ik wees naar Nieuw-Zeeland waar Jacinda Ardern net was afgetreden; Finland waar Sanna Marin eenzelfde stap maakte, en naar Ijsland waar Katrin Jakobsdottir nog heel even de premier zou zijn, en vertelde hem dat op die drie plekken leuke vrouwen de baas waren (of waren geweest).
Je kunt het wel aan een peuter overlaten om een treffende vraag te stellen: “Maar mama, kunnen mannen ook leuke bazen van landen zijn?”.
Misschien had ik mijn dochter het antwoord gegeven wat op het tipje van mijn tong lag… dat vrouwelijke leiders vaak net iets meer kunnen verbinden. Maar ik wilde mijn zoon niet ontmoedigen, want ik geloof ook dat vrouwelijk leiderschap zich niet beperkt tot het vrouwelijk lichaam…
Met de val van het kabinet en de aangekondigde verkiezingen 29 oktober 2025 ben ik eigenlijk niet zo geïnteresseerd in wat er gaat gebeuren in dit politieke vacuüm, of in de zoveelste analyse van de val van het kabinet.
Wel ben ik benieuwd welke leider de mensen weer een beetje samen kan brengen in deze tijden van verdeeldheid. Ik las dit weekend een geweldig interview met Jacinda Ardern in het NRC, waarin het beeld naar voren komt van een afwijkend politica. Een die onzeker is, gevoelig zelfs. En eigenlijk… zou ik best wel verfrissend vinden om eens een leider te hebben die het niet weet. Want de toekomst is per definitie onzeker. Ik heb liever een leider die deze onzekerheid omarmt, dan eentje die vastberaden zich vastklampt aan zijn idealen die per definitie gestoeld zijn op het verleden.
Ardern pleit in het interview voor ‘empathisch leiderschap’: “We moeten weer meer oog hebben voor menselijkheid in besluitvorming. Steeds meer mensen hebben het gevoel dat de heersende macht tegen hen is, omdat ze niet menselijk worden behandeld. Een empathische benadering is hard nodig om het vertrouwen in onze instellingen en besluitvormers te behouden.”
Wat lijkt het me heerlijk als we iemand kunnen vinden die op deze manier ons land weer kan verbinden, en het verbinden kan leiden.
Eigenlijk heb ik dus maar een vraag: waar is onze Jacinda?