Acht jaar geleden stapte ik met mijn 14 weken zwangere buik het kantoor van Copper8 binnen, op zoek naar een betekenisvolle functie binnen een bedrijf met een missie. Ik wist toen nog niet dat we samen een reis zouden doormaken die mij als mens zoveel meer gebracht heeft dan werk. Werk dat mij heeft geleerd om mijn kwetsbaarheid te tonen en de verbinding met anderen aan gaan, waardoor we samen de wereld een beetje mooier maken.
Als we naar ons werk gaan dan laten we een deel van ons zelf thuis. We rennen achter onze verplichtingen en verwachtingen aan zonder te voelen wat echt belangrijk is en wat aandacht nodig heeft. Als incompleet mens voelen we ons ‘druk’ en uit verbinding met onszelf. Als een deel van jezelf niet getoond mag worden dan verdruk je dit, alleen zal dat deel altijd gezien willen blijven worden. Bij Copper8 daagden Noor en Cécile mij uit om als geheel mens aan te sluiten bij de organisatie. Dit deden ze door zelf open te zijn en het vertrouwen te tonen dat ze hebben in iedereen. Je voelt direct dat ze het beste voor hebben met de ander.
Ik ben heel dankbaar voor wat ik heb mogen leren en de openheid om samen te onderzoeken wat de beste route is in onze samenwerking. We kiezen daarmee regelmatig de moeilijke weg, hoor je mij wel vaker zeggen. Want uitspreken dat een samenwerking niet werkt of dat we misschien moeten onderzoeken hoe we zonder elkaar verder gaan, zijn best heel pijnlijke gesprekken. Dit gebeurde bij mij namelijk na twee jaar bij Copper8 gewerkt te hebben. We zouden andere paden gaan bewandelen en met behulp van een loopbaancoach heb ik dit onderzocht. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik helemaal geen ander werk of andere organisatie zocht maar dat ik het perspectief op mijn werk en een stukje inhoud kon aanpassen waardoor ik mij veel meer betrokken ging voelen bij de organisatie.
Mijn werk draait om werkgeluk en dat betekent dat ik samen met de mensen om mij heen steeds zoek naar wat geluk voor hen betekent. En ik kom veel mensen tegen die of gelijkmatig gelukkig zijn met weinig pieken en dalen of juist mensen die de pieken en dalen echt nodig hebben om zich levend en blij te voelen. Het is dus heel persoonlijk hoe je geluk ervaart. Het leren waarderen van kleine geluksmomenten is iets waar je je brein mee kan trainen. Het ervaren van echte stilte is hier een voorbeeld van. Er is stilte nodig om tot jezelf te komen en te kunnen voelen wat voelt. Regelmatig oefenen wij als team met stilte en dit kan heel ongemakkelijk zijn omdat je dan geconfronteerd wordt met gevoelens die je normaal vermijdt.
De stilte helpt om met je gevoel in contact te komen. Want voelen en vervolgens ook kunnen benoemen wat je voelt en wat nodig hebt, dát is geen vaardigheid die we op school leren, hooguit van onze opvoeders. Ik zie dat hier een belangrijke vaardigheid ligt die een grote bijdrage kan leveren aan wat er nodig is om de wereld een beetje mooier te maken. Voelen en dit ook inbrengen zorgt voor verbinding, iets wat meningen en informatie niet doen. We weten direct wat er speelt in de ander als het over gevoel gaat, dat zit al voorgeprogrammeerd in ons oer-brein.
Het delen van je gevoel vraagt moed. Moed om te zeggen dat je je uitgeput voelt, of afhaakt in een gesprek. Of dat je je gewoon erg verdrietig voelt over de staat waar de aarde zich in bevindt. Door dit te delen, heb ik gemerkt dat ik zeker niet alleen ben in mijn verdriet en het zorgt voor een verbinding die dieper gaat. Na 8 jaar bij Copper8 kan ik iedereen het aanraden om zijn/haar gevoel meer te delen. Zo realiseer je de kracht om samen te doen wat nodig is. Dus huil, lach, vrees, en vier het leven in al zijn hoogte en diepte punten, want geluk is geen rechte weg maar een reis vol onverwachte bochten en ontmoetingen!